Istanboel, dit is geen stad. Het is een stratificatie van steden, reeds allen verloren aan de eeuwigheid. De enige constante heersers zijn de katten, die hun domeinen maken in de kronkelende en stijgende straten van Beyoğlu en Galata, de chique wijk van Beşiktaş, en in de tuinen en binnenplaatsen van de Blauwe Moskee, Hagia Sophia en het Topkapıpaleis.

Lavinia van Ursula K. Le Guin. Wanneer de prinses zonder woorden een stem krijgt.

Over schoenschrapers, moderniteit en een baseballspeler genaamd Gary Thomasson.

Vergiftigingen, wonderkamers en raven die stelen uit zilvermijnen: hoe de gedichten van Nils Chr. Moe-Repstad je verslinden.

Over de traditie van commonplacing, te veel informatie en waarom een kast de geleerden van de zeventiende eeuw fascineerde.

De ober van het café op de binnenplaats van het paleis van Capodimonte doet mij denken aan de achtergrondpersonages van Visconti’s Death in Venice.